Historia łowiectwa, czyli łowów, polowania, sięga ery człowieka pierwotnego. Człowiek zabijał dzikie zwierzęta od początków swego istnienia. W ten sposób zdobywał pożywienie, skóry na okrycie oraz materiał na różne prymitywne narzędzia – głównie z kości lub rogów.

Łowy były przez wiele wieków najważniejszym zajęciem człowieka. Z biegiem lat, wskutek przemian cywilizacyjnych i społecznych, przestają stopniowo być głównym zajęciem człowieka stając się przede wszystkim okazją do wykazania siły i zręczności w spotkaniu z dzikim zwierzem. Przez wieki byliśmy świadkami procesu zmian dotyczących ograniczeń łowieckich, przywilejów, wyłączności polowania ówczesnych władców czy posiadaczy własności ziemskiej itd.

Współczesne łowiectwo charakteryzuje się zgoła innym zakresem i niestety jest ono często błędnie interpretowane. Jest to zespół planowanych czynników, mających na celu racjonalne gospodarowanie zwierzyną zgodnie z potrzebami ekonomicznymi kraju i w zgodzie z szeroko pojętą ochroną przyrody. Upraszczając maksymalnie definicję gospodarstwa łowieckiego można uznać, że łowiectwo to przede wszystkim hodowla i ochrona zwierzyny, jej pozyskanie w drodze polowania lub odłowów, a następnie wprowadzenie jej do obrotu gospodarczego. Ścisłe powiązanie tych trzech elementów, tworzących zwartą całość, składają się na określenie nowoczesnego łowiectwa.